My title page contents
http://dubai-best-hotels.blogspot.com/ google-site-verification: google1aa22a1d53730cd9.html

Sunday, February 24, 2019

Compensation and medical negligence in India: Does the system need a quick fix or an overhaul?

Annals of Indian Academy of Neurology
Wolters Kluwer -- Medknow Publications
Progress in Medicine: Compensation and medical negligence in India: Does the system need a quick fix or an overhaul?
Meghana S. Chandra and Suresh Bada Math

Additional article information

Abstract
In a recent judgment on medical negligence, the Supreme Court awarded compensation amounting to Rs. 11 crore to a victim, which was to be paid by the doctors and the private hospital deemed responsible for the wrongful death of a patient. This landmark decision was by far the largest compensation award in the history of Indian medical negligence litigation. Hence, the process of calculating compensation for medical negligence has received great attention and debate, largely due to the impact that it is going to have on the practice of medicine within the country, in the near future. However, the method of calculation of compensation is unpredictable as it varies hugely across different cases, courts and tribunals resulting, in a loss of faith in the system, protracted litigation, and frequent appeals. With over 80% of India's healthcare being provided by the private sector, predictability and uniformity in the regulation of compensation in medical negligence would benefit the victims and the doctors concerned. A basic knowledge of how medical negligence compensation is calculated and adjudicated in the judicial courts of India will aid a doctor in planning his/her professional indemnity insurance, as well as in practicing his/her profession without undue worry about facing litigation for alleged medical negligence. This article addresses the merits and demerits of large compensation awards, and also discusses whether the system is broken, needs a quick fix, or a massive overhaul.

Key Words: Civil liability, compensation, consumer court, medical malpractice, medical negligence
Introduction
The Supreme Court of India relaxed the norms for doctors with regard to criminal liability for medical negligence by adding the requirement of “gross” medical negligence.[1,2,3] However, they have recognized the culpability of doctors through civil liability by awarding large compensation awards. The recent judgment awarding compensation of Rs. 11 crore was by far the biggest payout in the history of Indian medical negligence litigation.[4]

The advent of high compensation awards for medical negligence claims in India has resulted in apprehensive conjecture regarding the impact that such awards may have on the manner in which doctors practice medicine within India and how this consequently translates into rising costs for patients. While some predict a consequent rise in frivolous litigation, others posit the argument that the health sector in India needs to be regulated more stringently[5] and that the fear of large compensation awards will ensure that doctors are not negligent.[6] In light of the recent judgments offering large compensation amounts,[4,7,8] it is pertinent to examine if this signals the beginning of increasing medical negligence litigation and the practice of defensive medicine,[9] and if there is a consequent need to modify the manner in which medical negligence is currently addressed in India.

India's health-care system has to account for and regulate private (individual and corporate), public, and not-for-profit hospitals within its framework. In addition, the Indian government is bound to ensure universal access to healthcare[10] through the public health sector. It is, therefore, incumbent upon the judiciary to balance the interests and rights of all concerned parties.

The decision to take legal action against a practitioner may be determined not only by the original injury but also by insensitive handling and poor communication after the original incident.[11] Thus, a patient who alleges medical negligence can resort to any of the following legal remedies: (a) Complaining to the State Medical Council, (b) filing a case before a consumer court, (c) filing a case before a civil court, and (d) filing a criminal complaint citing gross negligence.[12,13]

Compensation for medical negligence, however, can be provided only by a consumer court or civil court; therefore, our discussion in this article shall be restricted to the same. This article attempts to cull out the principles used to provide compensation in medical negligence claims in India; it also addresses arguments in favor of, and against, providing large compensation amounts to victims of medical negligence, and lastly it discusses various suggestions to address the present dilemma in relation to medical negligence in the framework of India's legal system, given the various constraints posed by the infrastructure within the health and legal sectors in India.

Calculating Compensation
The basis of computing compensation under common law lies in the principle of “restitutio in integrum,” which, when translated, refers to ensuring that the person seeking damages due to a wrong committed to him/her is in the position that he/she would have been had the wrong not been committed.[14] This implies that the victim needs to be compensated for financial loss caused by the doctor's/hospital's negligence, future medical expenses, and any pain and suffering endured by the victim.

India, unlike the USA, does not have a jury system that determines culpability or quantum of compensation. In India, the judge in the consumer court, or the civil court, has complete discretion over the compensation amount and hence is bound to consider the impact of the judgment because he/she sets a precedent even in the manner and quantum of damages awarded. Readers are requested to refer the scholarly research article by Agarwal[15] and following judicial decisions on the calculation for compensation for the loss of consortium in Dr. Balram Prasad vs. Kunal Saha[4] and Rajesh and Ors. Rajvir Singh V and Ors.[16] Inconsistency in awarding compensation in medical negligence cases is a problem that currently plagues the Indian health sector. Every case is required to be considered independently[17] because it would be inappropriate to not give the facts of every situation due importance. However, this increases the unpredictability and the scope of discretion provided to the judge in such situations.

As the Supreme Court noted:[18]

“The lack of uniformity and consistency in awarding compensation has been a matter of grave concern… If different tribunals calculate compensation differently on the same facts, the claimant, the litigant, the common man will be confused, perplexed, and bewildered. If there is significant divergence among tribunals in determining the quantum of compensation on similar facts, it will lead to dissatisfaction and distrust in the system.”

The defendants in most medical negligence cases assert that the method of determining compensation ought to be the “multiplier method.”[4] The principal argument in favor of using such a method is uniformity and predictability. Doctors and hospitals will not be compelled to pay large sums of money to compensate for negligence.

The multiplier method was created to facilitate awarding compensation in relation to motor vehicle accidents to calculate “no-fault” liability. Therefore, it accounts for the loss of income of the victim only. This sum is calculated by taking into account the “multiplicand,” that is, the victim's salary minus the amount he spends on himself, and the “multiplier,” that is, the total number of years that the victim would have earned his salary. The multiplier is calculated by taking into account, average life expectancy, the victim's age, the number of years that the victim will be unemployed, and any other factors concerning the victim's health. The usual formula utilized in calculating compensation is ((70-age) x annual income + 30% for inflation - 1/3 for expenses). Defendants assert that this is the figure that will adequately calculate the loss incurred, and therefore it should be utilized in cases of medical negligence. However, compensation that is solely based on the income of the victim would imply that medical negligence causing death or injury to a wealthy individual is worth more than medical negligence that impacts an unemployed individual or homemaker or a child or senior citizen. The Supreme Court has, therefore, refused to restrict compensation to the multiplier method in the case of medical negligence.[4,7] Further, the Supreme Court has added other dimensions to the calculation of compensation such as the medical costs incurred by the victim during the litigation, cost of future medical expenses, compensation toward mental agony and physical pain, and compensation toward loss of consortium and cost of litigation.

However, the dilemma that judges face while awarding compensation in medical negligence cases is largely due to the following: (a) The law is required to protect a patient's rights and (b) the law also needs to provide due autonomy to a profession that by all definitions are an inexact science.

The Supreme Court has devised various grounds under which it awards compensation in medical negligence cases as indicated in Table 1.

Table 1
Table 1
The various factors and the reasoning behind the compensation awarded in various judgments
Argument in Favor of Large Compensation Awards
A patient who has suffered due to medical negligence may choose how they would like the problem addressed. If it is accountability they seek, they may approach the State Medical Council,[23] and if it is compensation that they desire, they go to the civil court or consumer court. However, the compensation is considered an ideal remedy for medical negligence because it acts as insurance to the victim, retribution toward negligent doctors and hospitals, and as a deterrent to other doctors/hospitals.

Coverage for victims
Compensation as a legal remedy provides victims of medical negligence with the resources they require to cover medical costs, future medical expenses, loss of income, cost of litigation, etc., provided they prove that the doctor or hospital in question was negligent. This mechanism attempts to ensure victims are financially provided for allowing them to bear the consequences of medical negligence, be it injury or wrongful death.

Retribution
The compensation amount imposed by the court will be paid for, by the hospital or the doctors, based on the determination of liability and the judge's directions/discretion regarding the same. This ensures that the parties guilty of negligence are made to pay for their actions.

Deterrence
Large compensation amounts penalize negligent doctors heavily; therefore, it is predicted that doctors will be more careful because one case could result in grave losses. Large compensation, especially when it includes punitive damages, will result in incentivizing allocation of resources toward safety. Furthermore, it acts as an expression of the community's indignation toward an abhorrent crime and therefore imposes a civil sanction against it. In fact, large compensation could act as a civil enforcement mechanism because it rewards the plaintiff for initiating litigation, and thereby supplements the criminal justice system.[24]

Counter-Argument Against Large Compensation Awards
Large compensation awards also have their fair share of detractors, who point to the increase in defensive medicine, professional liability premiums, and treatment costs as symptoms of a dysfunctional system created to reward the litigious and punish the professionals.

Inequity
The manner in which medical negligence compensation is calculated depends not just on the injury sustained or the death caused but is also contingent on the victim's income and standard of living. This system, therefore, perpetuates inequity by providing greater compensation to the rich, for the same injury or wrongful death claim, which prompts the question, how does one assess how much a life is worth?

The argument of inequity also applies to the paying capability of the doctors concerned as the earning capacity of a doctor varies substantially across specialty, geographical location, and nature of practice. Hence, there is a need to assess and take into account the earning and paying capability of a practitioner before the compensation is awarded.

Discretionary power to award compensation
The Supreme Court in the case of Nizam Institute of Medical Sciences vs. Prashant S. Dhanaka awarded less than the amount claimed for physiotherapy, nursing care, and litigation costs without citing reasons for doing the same.[7] The judge in medical negligence litigation has complete and absolute discretion in awarding compensation, therefore unless evidentiary proof of the expenses incurred, or proposed expenses, is provided, the judge may in his/her own capacity determine the claim to be excessive or not reflective of prevalent costs. The practice of placing complete reliance on a judge may result in ineffective compensation. For example, in ESI Hospital versus Ram Kishan Yadav (2012) case the lower court awarded compensation on a humanitarian basis in spite of clearly establishing that there was no negligence from the medical practitioners, thereby sending wrong signals to the community at large. These kinds of humanitarian judgments and awarding compensation may encourage the public at large to approach the court for every negative outcome.

Delay in adjudication of cases
The case of Balram Prasad vs. Kunal Saha[4] saw 15 years of litigation, with varying reasoning across different tribunals, before it finally reached the Supreme Court. Immeasurable delays in court and incessant appeals effectively deny justice to the victims of medical negligence in India. Considering the pace of justice delivery in India, uncertainty regarding their culpability can cause significant mental trauma; furthermore damage to a doctor's reputation is immediate, but acquittal may take a decade or more. For instance, in the Kunal Saha case, one of the respondents had died by the time the Supreme Court made a ruling, and a second doctor claimed inability to pay on the grounds of ill health and unemployment.

Doctor or his/her employer (hospital)? Who is responsible for paying compensation?
The contemporary wisdom is that doctors should focus on patient care and the managers with administrative background shall focus on the day-to-day business of a hospital. The hospital as an organization in most cases today is run not by the doctors but by the administrators. These administrators dominate and dictate medical practices in majority of these hospitals. The conflict between quality care (practitioners’ responsibility) and financial success (administrator responsibility) has heralded more complexity in the management of the patients. Hospital administrators are largely concerned with generating revenue by imposing deadlines/targets and pressurizing doctors. In such situations, if a case of medical negligence arises, who should be held responsible to pay for the compensation? Is it the doctor, the hospital administrator, or the hospital itself?

In many cases, both doctors and the hospitals have been held responsible for paying compensation.[8] In a specific instance, the Supreme Court reduced the amount payable by the individual doctors considerably as compared to the compensatory amount imposed by the National Consumer Forum.[4] In majority of the situations, an individual doctor may not be in a position to pay the huge compensation (in crores of rupees) until the hospitals are also made party in the litigation. However, an individual private practitioner may not be able to pay the huge amount awarded by the court.

Doctors and their working environment
A doctor in our country generally works in an atmosphere replete with constraints such as poor infrastructure, overcrowding of patients, lack of human resources (both medical and nonmedical), violence against medical personnel, nonavailability of essential drugs and investigations, irregular/erratic supply of medicines, poor quality of supplied medicines, deplorable state of maintenance of medical equipment, administrative work, deadlines and targets to increase the patient turn over, all while receiving inadequate remuneration for their demanding work. In light of the above, it is worth asking whether a medical practitioner can be held liable for medical negligence arising from an inability to diagnose due to the absence of required investigative facilities, poor quality of supplied medicines, or nonmaintenance of equipment and poor infrastructure. Hence, the court should take into account, the exact circumstances the practitioners working and the specific situations that led to the negative outcome so that justice is served.

Defensive practice
The medical professional often has to choose a medical procedure based on various factors such as the clinical condition of the patient, severity of the illness, availability of the medicines/equipment/expertise, time at hand and so forth, and involves some amount of risk management. In the course of treatment, unwarranted outcomes or negative outcomes are known to occur. Often practitioners have to choose risky procedures to save a patient, however, due to the fear of litigation, and the complexity of the numerous laws and rules that regulate the practice of medicine, violence against medical personnel and prevailing norms of awarding exuberant compensation, doctors tend to adopt defensive practice. Practitioners become risk averse not to choose severely ill cases where treatment outcomes may be poor and therefore avoid uncertain procedures that could save patients. Such defensive practice relies more on diagnostic procedures from the standpoint of protecting the doctor from malpractice litigation rather than prioritizing the provision of care and recovery of the patient. All these above factors such as defensive practice, cost toward professional indemnity insurance, numerous laws and rules to comply, hiring an advocate, and loss of time toward litigation will increase the cost of medical practice, which will be transferred to the patients. Having a cap on compensation would discourage malicious lawsuits, prevent the cost escalation of medical care, and also ensures a fear-free atmosphere for practitioners.

Comparative Analysis: Medical Negligence
A basic study of comparative perspectives in dealing with cases of medical negligence shows us that there are many perils to addressing negligence using punitive compensation as deterrence; and yet, to merely provide compensation in the form of loss of income, and/or hospital costs, does not, in itself address certain growing concerns– that is an increasing occurrence of medical negligence cases,[25] the dire state of India's health sector,[26] as well as the need to regulate private actors.

It also puts into perspective, questions that other jurisdictions have been attempting to answer in myriad ways. Yet, to merely transpose arguments for, or against, high compensation in medical negligence claims from any other country, to India, would be incorrect, given the constraints patients and doctors face in the health, as well as the legal sector.[6]

Tort reform in medical negligence litigation
In the United States of America, increasing medical malpractice litigation and compensation toward victims prompted healthcare lobbyists to demand caps on damages that can be awarded. States in the USA have therefore imposed caps on total damages awarded or on noneconomic damages, or they impose restrictions on damages based on whether a wrongful death occurred, or if the hospital where the victim was treated was a public or private hospital. Table 2 depicts various types of caps on medical negligence across the USA.

Table 2
Table 2
Caps on various types of compensation awarded
The impact of such caps on health-care costs and the practice of defensive medicine have been stated to be minimal.[27] Arbitrary caps on other hand could cause significant harm to those with limited incomes as punitive damages and noneconomic damages would be curbed, therefore increasing the inequity perpetuated by the medical malpractice litigation.

Several states of the USA have adopted apology and mandatory disclosure legislations to provide victims with alternative remedies. These legislations encourage doctors to admit to their faults and apologize for the same, provided their apologies are not treated as admissions of legal liability in the court. However, the impact of such apology laws has been minimal because of the narrow scope of the definition of apology under the legislations.[28] Such tort reforms attempt to address the need for transparency within the health sector.

No-fault liability in medical negligence litigation
No-fault liability in medical negligence exists in New Zealand, Denmark, and Sweden. An unconditional, minimum, fixed financial support to the victims of alleged medical negligence resulting in permanent disability or death at the commencement of any trial before any court without any finding(s) or bearing on the ultimate merits of the case. This compensation can be paid either by the defendant/hospital/insurance or by the state itself.[29] The basis for no-fault liability is that medical errors are an expected phenomenon that are compensated for through specially instituted tribunals which assess the compensation payable to the victim purely on the presence of a medical error, without having to determine fault - that is actual negligence on the part of a specific party.[11,30] The no-fault liability system attempts to encourage reporting of medical negligence, and equity in relation to compensation by ensuring all victims get some degree of compensation although it may be substantially lesser.[31] This acts in the favor of minorities, and the poor who cannot afford to bring their claims to court. However, there is the perception that the absence of fault, disincentivizes safety, and therefore could contribute to more medical errors.[32]

Alternative dispute resolution in medical negligence litigation
Mediation and arbitration in medical negligence cases have brought to light the different forms of remedies that victims or patients can seek, in addition to compensation, as well as the limited time it takes.[33] The flexibility of alternative dispute resolution measures allows for the variety of remedies, including (a) admission of negligence on the part of the doctor, (b) institution of training programs to prevent avoidable faults, and (c) emergency training to hospital staff, which by their own admission have provided great satisfaction to the victims.

India: The Fork in the Road
The Indian legal system addresses medical negligence mainly through the consumer courts.[12] The policy impact of being included under the purview of the Consumer Protection Act, 1987, is that the treatment provided by a doctor which by all definitions, an inexact and variable science with rapid advancement and substantial responsibility, is subject to the same scrutiny as any other service provider, therefore increasing the propensity of the system to solve such matters purely by awarding compensation.

The calculation of compensation is not precise or accurate. It is bound to vary from case to case. This brings in the issue of “subjectivity” of presiding judges. This subjective bias erodes faith in justice system. There is an urgent need to introduce certain broad guidelines, assessment parameters to support the health system in providing quality health care. The compensation awarded needs to be just, reasonable, and prudent.

Table 3 indicates the benefits and disadvantages on applying the reforms discussed to the Indian setting.

Table 3
Table 3
Various types of possible solutions, strengths, and weaknesses on applying the reforms to the Indian setting
Conclusion
There is a need to evaluate the manner in which India chooses to address medical negligence. In addition to the fear of defensive medicine, increasing insurance premiums and rise in costs for patients, it is time we are aware of the inequity that the present system perpetuates. Systemic deficiencies such as heavy litigation costs, delayed and protracted litigation, as well as dependence on judicial discretion, do not provide effective justice to victims and could harm doctors and hospitals as well. In a country where there is (a) an abysmal investment in health, (b) the absence of human resources, (c) a huge gap between urban and rural health care, and (d) poor political will to improve the health sector, it would be wise to implement a no-fault liability system within the public health sector and also to have caps on the types compensation after research and discussion. The government needs to act and invest in health care before it is too late. India needs to overhaul the present system of addressing medical negligence using all of the above-mentioned solutions effectively.

Financial support and sponsorship
Nil.

Conflicts of interest
There are no conflicts of interest.

Article information
Ann Indian Acad Neurol. 2016 Oct; 19(Suppl 1): S21–S27.
doi: 10.4103/0972-2327.192887
PMCID: PMC5109756
PMID: 27891021
Meghana S. Chandra and Suresh Bada Math1
Graduate Student, Irving B Harris School of Public Policy, University of Chicago, Chicago, Illinois, USA
1Department of Psychiatry, National Institute of Mental Health and Neuro Sciences, Bengaluru, Karnataka, India
For correspondence: Dr. Suresh Bada Math, Department of Psychiatry, National Institute of Mental Health and Neuro Sciences, Bengaluru - 560 029, Karnataka, India. E-mail: moc.liamg@mbhserus
Received 2016 Aug 16; Revised 2016 Sep 1; Accepted 2016 Sep 4.
Copyright : © Annals of Indian Academy of Neurology
This is an open access article distributed under the terms of the Creative Commons Attribution-NonCommercial-ShareAlike 3.0 License, which allows others to remix, tweak, and build upon the work non-commercially, as long as the author is credited and the new creations are licensed under the identical terms.
Articles from Annals of Indian Academy of Neurology are provided here courtesy of Wolters Kluwer -- Medknow Publications
References
1. Jacob Mathew vs. State of Punjab, Supreme Court of India, AIR (2005) SC 3180.
2. Suresh Gupta vs. Govt of NCT Delhi, AIR (2004) SC 409.
3. Pandit MS, Pandit S. Medical negligence: Criminal prosecution of medical professionals, importance of medical evidence: Some guidelines for medical practitioners. Indian J Urol. 2009;25:379–83. [PMC free article] [PubMed]
4. Balram Prasad vs. Kunal Saha, (2014) 1 SCC 384.
5. Baru RV. Challenges for regulating the private health services in India for achieving universal health care. Indian J Public Health. 2013;57:208–11. [PubMed]
6. Saha K, Shetty D. Are large compensation payouts for negligence good for medicine in India? BMJ. 2014;349:g5229. [PubMed]
7. Nizam's Institute of Medical Sciences vs. Prashant S. Dhanaka, (2009) 6 SCC 1.
8. Krishnakumar V, vs. State of Tamil Nadu, AIR (2015) SC 4283.
9. Sekhar MS, Vyas N. Defensive medicine: A bane to healthcare. Ann Med Health Sci Res. 2013;3:295–6. [PMC free article] [PubMed]
10. Paschim Bhanga Khet Mazdoor Samiti vs. State of West Bengal AIR (1996) SC 2426.
11. Vincent C, Young M, Phillips A. Why do people sue doctors? A study of patients and relatives taking legal action. Lancet. 1994;343:1609–13. [PubMed]
12. Joga Rao SV. Medical negligence liability under the consumer protection act: A review of judicial perspective. Indian J Urol. 2009;25:361–71. [PMC free article] [PubMed]
13. Mamdani B. Medical malpractice. Indian J Med Ethics. 2004;12:57–8.
14. Malay Kumar Ganguly vs. Sukumar Mukherjee and Ors., (2009) 9 SCC 221.
15. Agarwal AK. Medical Negligence and Compensation in India: How Much is Just and Effective? W.P. No. 2014.03.27. 2014. [Last accessed on 2016 May 29]. Available from: http://www.iimahd.ernet.in/assets/snippets/workingpaperpdf/15451890132014-03-27.pdf .
16. Rajesh and Ors. Rajvir Singh V and Ors., (2013) 9 SCC 54.
17. Kusum Sharma and Ors. vs. Batra Hospital and Medical Research Centre and Ors., AIR (2010) SC 2052.
18. Sarla Verma vs. Delhi Transport Corporation (2009) 6 SCC 121.
19. Oriental Insurance Company Ltd. V. Jashuben and Ors., (2008) 4 SCC 162.
20. Arun Kumar Agarwal vs. National Insurance Company AIR (2010) SC 3426.
21. Reshma Kumari vs. Madan Mohan and Ors., (2009) 13 SCC 422.
22. Indu Sharma vs. Indraprasta Apollo Hospital and Ors., (2015) 2 CLT 454 (NC)
23. Medical Council of India. Professional conduct, Etiquette and Ethics Regulations. 2002. [Last accessed on 2016 Jul 29]. Available from: http://www.mciindia.org/RulesandRegulations/CodeofMedicalEthicsRegulations2002.aspx . [PubMed]
24. Landes WM, Posner RA. The Economic Structure of Tort Law. Cambridge, MA: Harvard University Press; 1987.
25. Jha AK, Larizgoitia I, Audera-Lopez C, Prasopa-Plaizier N, Waters H, Bates DW. The global burden of unsafe medical care: Analytic modelling of observational studies. BMJ Qual Saf. 2013;22:809–15. [PubMed]
26. Das J, Holla A, Das V, Mohanan M, Tabak D, Chan B. In urban and rural India, a standardized patient study showed low levels of provider training and huge quality gaps. Health Aff (Millwood) 2012;31:2774–84. [PMC free article] [PubMed]
27. Paik M, Black BS, Hyman DA, Silver C. Will tort reform bend the cost curve? Evidence from Texas. J Empir Leg Stud. 2012;9:173–216.
28. Mastroianni AC, Mello MM, Sommer S, Hardy M, Gallagher TH. The flaws in state “apology” and “disclosure” laws dilute their intended impact on malpractice suits. Health Aff (Millwood) 2010;29:1611–9. [PubMed]
29. Pandya SK. Compensation by state: Eliminating legislation against doctors. Issues Med Ethics. 1993;1:4.
30. Gaine WJ. No-fault compensation system. Experience elsewhere suggests it is time for the UK to introduce a pilot scheme. Br Med J. 2003;326:2.
31. Mello MM, Kachalia A, Studdert DM. Administrative compensation for medical injuries: Lessons from three foreign systems. Issue Brief (Commonw Fund) 2011;14:1–18. [PubMed]
32. Bovjberg RR, Sloan FA. No-fault for medical injury: Theory and evidence. Univ Cincinnati Law Rev. 1998;67:53.
33. Sohn DH, Bal BS. Medical malpractice reform: The role of alternative dispute resolution. Clin Orthop Relat Res. 2012;470:1370–8. [PMC free article] [PubMed]

Saturday, February 16, 2019

The Kerala Church (properties and institutions) bill 2019*

*The Kerala Church (properties and institutions) bill 2019*

മുഖ്യമന്ത്രി പിണറായി വിജയൻ, നിയമകാര്യ മന്ത്രി എകെ ബാലൻ എന്നിവരുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ജസ്റ്റിസ് കെടി തോമസ് ചെയർമാനായും കെ ശശിധരൻ നായർ വൈസ് ചെയർമാനായും കെ ജോർജ് ഉമ്മൻ, എൻ കെ ജയകുമാർ, ലിസമ്മ അഗസ്റ്റിൻ എന്നിവർ അംഗങ്ങളായും പ്രവർത്തിക്കുന്ന നിയമ പരിഷ്കരണ കമ്മീഷൻ പുറത്തിറക്കിയ കേരള ദേവാലയ (വസ്തുവകകളും സ്ഥാപനങ്ങളും) ബിൽ 2019 സമഗ്രമായ പരിശോധനയ്ക്കും അഭിപ്രായ രൂപീകരണത്തിനും വിധേയമാക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. 

നിലവിൽ ദേവാലയ സ്വത്തുക്കളുടെ പരിപാലനം സുതാര്യവും നീതിപൂർവ്വവുമല്ല എന്ന ധ്വനിയിൽ ദുരുപയോഗത്തിനെതിരെ പരാതി നൽകാനുള്ള സംവിധാനം ഉണ്ടാക്കണമെന്നും ആമുഖത്തിൽ തന്നെ സൂചിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തുവന്നിരിക്കുന്ന ഈ കരട് നിയമം കേരളത്തിലെ എല്ലാ സഭാവിഭാഗങ്ങളിലും സ്വത്തുവകകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത് ശരിയായ രീതിയിലല്ല എന്ന് ഏകപക്ഷീയമായി അനുമാനിക്കുന്ന രീതിയിലാണ് തയ്യാറാക്കിയിട്ടുള്ളത്. 

*ചർച്ചകൾക്കും വിചിന്തനങ്ങൾക്കുമായി (ചർച്ചകൾക്കും പ്രതികരണങ്ങൾക്കുമായി ഈ കരട് നിയമത്തിൻറെ പ്രസക്തഭാഗങ്ങളുടെ മലയാള തർജ്ജിമ ലഭ്യമാക്കുന്നു.*
© Adv Sherry J Thomas 15.2.19

വകുപ്പ് 1
ഈ നിയമത്തിൻറെ വ്യാപ്തി കേരള സംസ്ഥാനം മുഴുവനും ആയിരിക്കും. ഇത് നിയമം ആക്കുന്ന ദിവസം മുതൽ നടപ്പിൽ വരും. 

വകുപ്പ് 2(b)
*Church* - ദേവാലയം - എല്ലാ സഭകളും വിഭാഗങ്ങളും ഇതിൻറെ പരിധിയിൽ വരും. 

വകുപ്പ് 2(c)
*Christian* - ബൈബിളിൽ വിശ്വസിക്കുന്നവരും യേശുക്രിസ്തുവിനെ ഏകജാതനായ ദൈവ പുത്രനായി വിശ്വസിക്കുന്നവരും അതുപ്രകാരം മാമ്മോദീസാ മുങ്ങിയവരും ഈ നിർവചനത്തിൽ ഉൾപ്പെടും.

വകുപ്പ് 2(d)
*Church Tribunal*- ഈ നിയമത്തിലെ  വകുപ്പ് 8 പ്രകാരം സർക്കാർ രൂപീകരിക്കുന്ന ട്രൈബ്യൂണൽ.

വകുപ്പ് 2(f)
*Denomination - വിഭാഗം* - ആധ്യാത്മികവും ഭൗതികവുമായ കാര്യങ്ങളിൽ ഏതെങ്കിലും സഭാധ്യക്ഷനോടും  സിനഡിനോട് / കൗൺസിലിനോട് വിധേയപ്പെട്ടിരി ക്കുന്നവരെ  ഡിനോമിനേഷൻ എന്ന് പറയും. യഹോവ സാക്ഷികളും, സഭാധ്യക്ഷന്മാർ ഇല്ലാതെ ഏതെങ്കിലും പാസ്റ്റർ തുടങ്ങിയവരിൽ മേൽനോട്ട അധികാരം അർപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന വിഭാഗങ്ങളും ഉൾപ്പെടും. 

വകുപ്പ് 2(h)
*Parish*- പ്രാർത്ഥനാലയമൊ പള്ളിയോ ഉള്ള ഇടവക എന്ന് വിളിക്കാവുന്ന ഡിനോമിനേഷൻറെ പ്രാദേശിക യൂണിറ്റ്.

വകുപ്പ് 2(j)
Properties of the church- *പള്ളി വക വസ്തുക്കൾ* എന്നതിൽ പള്ളി വകയായ എല്ലാ സ്ഥാവര-ജംഗമവസ്തുക്കളും, ഡിനോമിനേഷൻ എന്ന നിർവചനത്തിൽ ഉൾപ്പെടുന്നവർ നൽകിയിട്ടുള്ള പണം ബാങ്ക് ഡെപ്പോസിറ്റ് മറ്റു നിക്ഷേപങ്ങൾ എന്നിവയും, അവളുടെ ഉന്നത ഘടകത്തിന് നിയന്ത്രണത്തിൽ വരുന്ന സ്ഥാപനങ്ങൾ തുടങ്ങിയവ ഉൾപ്പെടും.

വകുപ്പ് 3
*വസ്തുവകകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിനുള്ള അധികാരം* - വരിസംഖ്യ യിലൂടെ സംഭാവനകളിലൂടെ, നേർച്ച കാഴ്ചകളിലൂടെ, തുടങ്ങിയ എല്ലാവിധത്തിലും ആരാധിക്കാൻ വരുന്നവരും അല്ലാത്തവരും നൽകിയിട്ടുള്ള എല്ലാ സംഭാവനകളും, ജീവകാരുണ്യ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്കായുള്ള സംഭാവനകളും കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിന് ഡിനോമിനേഷന് അവകാശമുണ്ടായിരിക്കും.

വകുപ്പ് 4
*ചട്ടങ്ങൾ* - ഓരോ ഡിനോമിനേഷനും അവരവരുടെ അധികാരപരിധിയിൽ വരുന്നഅതത് ഇടവകകൾ ഭരിക്കുന്നതിനുള്ള ചട്ടങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കണം.

വകുപ്പ് 5
*കണക്ക്*-  എല്ലാ ഡിനോമിനേഷനുകളും കാലാകാലങ്ങളിൽ വസ്തുവഹകളുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതും പണവുമായി ബന്ധപ്പെട്ടതുമായ വരവ് ചിലവ് കണക്കുകൾ സൂക്ഷിക്കണം.  

വകുപ്പ് 6
*ഓഡിറ്റ് റിപ്പോർട്ട്* 
ഡിനോമിനേഷൻ തെരഞ്ഞെടുക്കുന്ന ചാർട്ടേഡ് അക്കൗണ്ടൻറ് വാർഷിക ഓഡിറ്റ് നടത്തണം. ഓഡിറ്റ് വാർഷിക പ്രതിനിധി യോഗത്തിൽ സമർപ്പിക്കണം.

വകുപ്പ് 7
*ഇടവകയ്ക്ക് വസ്തു സൂക്ഷിക്കാനുള്ള അവകാശം*- ഓരോ ഇടവകയ്ക്കും സ്വന്തമായി വസ്തുവകകൾ വാങ്ങുന്നതിനും വാടക ലൈസൻസ് തുടങ്ങിയ രീതികളിലൂടെ ഉപയോഗിക്കുന്നതിനും അവകാശമുണ്ട്. ഓരോ ഇടവകയും കൃത്യമായ കണക്കുകൾ സൂക്ഷിക്കേണ്ടതും അവ ഓഡിറ്റിന് വിധേയമാക്കേണ്ടത് ഓഡിറ്റ് റിപ്പോർട്ട് ഇടവക പൊതുയോഗം മുമ്പാകെ അംഗീകാരത്തിനായി സമർപ്പിക്കേണ്ടതുമാണ്.

വകുപ്പ് 8
*ചർച്ച് ട്രൈബ്യൂണൽ*- ഏകാംഗ/ മൂന്നംഗ ചർച്ച് ട്രൈബ്യൂണൽ സർക്കാർ സ്ഥാപിക്കണം. ജില്ലാ ജഡ്ജിയൊ ജില്ലാ ജഡ്ജിയായിരുന്നയാളോ ആയിരിക്കണം ഏകാംഗ ട്രൈബ്യൂണലിലെ അംഗം. മൂന്നംഗ ട്രൈബ്യൂണൽ ആണെങ്കിൽ ശേഷിക്കുന്ന അംഗങ്ങൾ ജില്ലാ ജഡ്ജി ആകാൻ യോഗ്യതയുള്ള ആള് സർക്കാർതലത്തിൽ സെക്രട്ടറി പദം വഹിച്ചിരുന്ന ആകണം.

വകുപ്പ് 9
*ട്രൈബ്യൂണലിന്റെ അധികാരങ്ങൾ* -  ഡിനോമിനേഷനിൽ ഉൾപ്പെടുന്ന ഏതൊരു അംഗത്തിനും ഇടവകയുടെ വസ്തുവകകളും പണവും കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിനെ പറ്റിയുള്ള പരാതികൾ ട്രൈബ്യൂണലിൽ നൽകാം. ഇടവകയിൽ പരാതി ഉന്നയിച്ച് നടപടിയുണ്ടാകാത്ത വിഷയങ്ങളിലും ട്രൈബ്യൂണലിൽ പരാതി നൽകാം. ട്രൈബ്യൂണലിന്റെ തീരുമാനം അന്തിമമായിരിക്കും.

*നിയമം ഉണ്ടാക്കാനുള്ള കാരണം*

ഇന്ത്യൻഭരണഘടനയുടെ ആർട്ടിക്കിൾ 26(d) പ്രകാരം എല്ലാ മതവിഭാഗങ്ങൾക്കും നിയമാനുസൃതം വസ്തുവകകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതിന് അവകാശമുണ്ട്. നിലവിൽ ക്രൈസ്തവ ദേവാലയങ്ങളുടെ വിവിധ മതവിഭാഗങ്ങളുടെ വസ്തുവകകൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നതുമായി ബന്ധപ്പെട്ട് നിയമമില്ല. വിവിധ മാർഗ്ഗങ്ങളിലൂടെ കേരളത്തിലെ ക്രൈസ്തവ ദേവാലയങ്ങൾ വൻതോതിൽ വസ്തുവകകൾ ആർജിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഈ വസ്തുക്കളെല്ലാം കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത് ബിഷപ്പുമാരോ അതത് വിഭാഗങ്ങളുടെ ഇടവകകളുടെ അധികാരികളൊ ആണ്. മതിയായ കൂടിയാലോചനകൾ ഇല്ലാതെ വസ്തുവകകൾ വക മാറ്റം ചെയ്തും പണയപ്പെടുത്തിയും ദേവാലയങ്ങൾക്ക് സാമ്പത്തികനഷ്ടം ഉണ്ടാക്കിയ നിരവധി സംഭവങ്ങൾ ഉണ്ടായിട്ടുണ്ട്. ഇത്തരം സംഭവങ്ങൾ വിശ്വാസികളുടെ മനോവീര്യത്തെ തകർക്കുന്നു. നിലവിൽ ഇത്തരം വിഷയങ്ങളിൽ പരാതി നൽകാനുള്ള സംവിധാനം ഇല്ല.അതിനാൽ അത്തരത്തിൽ ഒരു നിയമം ഉണ്ടാകേണ്ടത് ഉചിതമാണെന്ന് സർക്കാർ കരുതുന്നതു കൊണ്ടാണ് ഈ കരട് നിയമം അവതരിപ്പിക്കുന്നത് എന്നാണ് സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നത്.

മാർച്ച്  6 നുള്ളിൽ നിർദ്ദേശങ്ങൾ lawreformskerala@gmail.com എന്ന്ന്ന വിലാസത്തിൽ സമർപ്പിക്കാം. 
www.lawreformscommission.kerala.gov.in എന്ന വെബ്സൈറ്റിൽ കരട് നിയമത്തിൻറെ ഇംഗ്ലീഷ് രൂപം ലഭ്യമാണ്.

©Adv Sherry J Thomas 15.2.19

Tuesday, February 12, 2019

Counsel Being Out Of Station Is Not A Ground To Seek Adjournment: SC

Counsel Being Out Of Station Is Not A Ground To Seek Adjournment: SC [Read Order] https://www.livelaw.in/news-updates/counsel-being-out-of-station-is-not-a-ground-to-seek-adjournment-sc-read-order-142849#.XGOv2WuXAgA.whatsapp

Saturday, February 9, 2019

_Dishonour Of Cheque : How To Discharge The Burden Of Accused?

_*Know The Law Series From LiveLaw*_

_Dishonour Of Cheque : How To Discharge The Burden Of Accused?_

https://www.livelaw.in/know-the-law/discharge-burden-of-accused-139-ni-act-142773

Thursday, February 7, 2019

Even a blank cheque leaf, voluntarily signed and handed over by the accused,

"Even a blank cheque leaf, voluntarily signed and handed over by the accused, which is towards some payment, would attract presumption under Section 139 of the Negotiable Instruments Act, in the absence of any cogent evidence to show that the cheque was not issued in discharge of a debt."

https://www.livelaw.in/top-stories/subsequent-filling-of-unfilled-signed-cheque-not-alteration-142718

Friday, February 1, 2019

വാഹന ഇൻഷുറൻസിനായുള്ള ‘GD എൻട്രി’ നേടാം..

പോലീസ് സ്റ്റേഷനിൽ പോകാതെ വാഹന ഇൻഷുറൻസിനായുള്ള ‘GD എൻട്രി’ നേടാം..

വണ്ടിയൊന്നു തട്ടി. ഇന്‍ഷൂറൻ‍സ് കിട്ടാനുള്ള ജീഡി എൻ‍ട്രി തരാമോ?” – പൊലീസ് സ്റ്റേഷനില്‍ സ്ഥിരമായി കേൾ‍ക്കുന്ന ചോദ്യമാണിത്. വാഹനാപകടങ്ങൾ സംബന്ധിച്ച കേസുകളിൽ ഇൻഷുറൻസ് ക്ലെയിമിനും മറ്റും പോലീസ് സ്റ്റേഷനിലെ ജി.ഡി. (ജനറൽ ഡയറി) എൻട്രി ആവശ്യമായി വരാറുണ്ട്. ഇതിനായി കുറേ സമയം നമ്മൾ കാത്തു നിൽക്കേണ്ട അവസ്ഥയും ഉണ്ടാകാറുണ്ട്. പരിചയമൊന്നും ഇല്ലെങ്കിൽ ചിലപ്പോൾ പോലീസുകാർക്ക് കൈമടക്ക് നിൽകേണ്ടിയും വരുമത്രേ. ഇനി ജി.ഡി. എൻട്രിക്ക് വേണ്ടി സ്റ്റേഷനില്‍ എത്തേണ്ട ആവശ്യമില്ല. സ്റ്റേഷനിൽ വരാതെ തന്നെ ജി.ഡി. എൻട്രി ലഭ്യമാക്കുന്നതിന് ഓൺലൈൻ പോർട്ടലിൽ സൗകര്യം ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ട്.
https://thuna.keralapolice.gov.in/ എന്ന വിലാസത്തിൽ തുണ സിറ്റിസൺ പോർട്ടലിൽ കയറി പേരും മൊബൈല്‍ നമ്പറും നല്‍കുക. ഒ.ടി.പി. മൊബൈലില്‍ വരും. പിന്നെ, ആധാർ‍ നമ്പർ‍ നല്‍കി റജിസ്ട്രേഷൻ പൂര്‍ത്തിയാക്കാം. ഒരിക്കല്‍ റജിസ്ട്രേഷൻ‍ നടത്തിയാല്‍ പിന്നെ, പൊലീസുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഏതു സേവനങ്ങൾ‍ക്കും അതുമതി. വാഹനങ്ങളുടെ ഇന്‍ഷൂറൻ‍സിന് GD എന്‍ട്രി കിട്ടാൻ ഇതിലെ സിറ്റിസൺ ഇൻഫർമേഷൻ ബട്ടണില്‍ GD Search and Print എന്ന മെനുവിൽ ജില്ല, സ്റ്റേഷൻ, തീയതി എന്നിവ നല്‍കി സെര്‍ച്ച്‌ ചെയ്ത് പ്രിന്‍റ് എടുക്കാവുന്നതാണ് . (കഴിയുന്നതും Mozilla Firefox ബ്രൌസറിൽ ‍ ഈ പോർ‍ട്ടൽ ഉപയോഗിക്കാൻ‍ ശ്രദ്ധിക്കുക).
എന്താണ് തുണ.....?
നിങ്ങൾ ഇതിനു മുൻപ് കേട്ടിട്ടുണ്ടോ ഇത്തരമൊരു സംവിധാനത്തെക്കുറിച്ച്.....? പൊതുജനങ്ങള്‍ക്ക് പോലീസ് സ്റ്റേഷനുകളിലും മറ്റ് പോലീസ് ഓഫീസുകളിലും നേരിട്ടെത്താതെ വിവിധ സേവനങ്ങള്‍ ഓണ്‍ലൈനായി ലഭ്യമാക്കുന്ന പുതിയ സിറ്റിസണ്‍ പോര്‍ട്ടല്‍ ‘തുണ’ ഇപ്പോൾ ലൈവാണ്. www.thuna.keralapolice.gov.in ല്‍ രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്ത് ലോഗിന്‍ ചെയ്യാം.
      തുണ സിറ്റിസണ്‍ പോര്‍ട്ടലിലൂടെ ഏതു സ്റ്റേഷനിലേക്കും ഓണ്‍ലൈനായി പരാതി സമര്‍പ്പിക്കാം. ഓണ്‍ലൈന്‍ പരാതിയുടെ തല്‍സ്ഥിതി അറിയാനും സാധിക്കും. പോലീസ് സ്റ്റേഷനില്‍ രജിസ്റ്റര്‍ ചെയ്ത കേസുകളുടെ എഫ്.ഐ.ആര്‍ പകര്‍പ്പ് ഓണ്‍ലൈനില്‍ ലഭിക്കും. പോലീസ് വെരിഫിക്കേഷന്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റിനും ഓണലൈനായി അപേക്ഷിക്കാം. കാണാതായ വ്യക്തികളുടെ പേരു വിവരം ലഭിക്കാനും കാണാതായവരെക്കുറിച്ച് ലഭിക്കുന്ന വിവരങ്ങള്‍ ഓണ്‍ലൈനായി നല്‍കാനും തുണയില്‍ സംവിധാനമുണ്ട്. ഇനി നിങ്ങൾ ഒരു സെക്കൻഡ് ഹാൻഡ് വണ്ടി വാങ്ങുവാൻ ഉദ്ദേശിക്കുന്നു എന്നിരിക്കുക. ആ വണ്ടി മോഷണവണ്ടിയാണോ എന്ന് ഈ സൈറ്റിൽ പരിശോധിച്ച് തീർച്ചപ്പെടുത്താവുന്നതാണ്.മോഷണം പോയ വണ്ടികളുടെ വിവരങ്ങൾ സൈറ്റിൽ കൊടുത്തിട്ടുണ്ടാകും.
സംശയകരമായ സാഹചര്യങ്ങളില്‍ കാണപ്പെടുന്ന വസ്തുക്കള്‍, വ്യക്തികള്‍, സംഭവങ്ങള്‍ എന്നിവയെക്കുറിച്ച് പോലീസിന് രഹസ്യവിവരങ്ങള്‍ നല്‍കാനും പോര്‍ട്ടല്‍ പ്രയോജനപ്പെടും. പ്രധാനപ്പെട്ട കോടതി ഉത്തരവുകള്‍, വിധികള്‍, പോലിസ് മാന്വല്‍, സ്റ്റാന്‍ഡിംഗ് ഓര്‍ഡറുകള്‍, ക്രൈം ഇന്‍ ഇന്ത്യ എന്നിവയുടെ ഓണ്‍ലൈന്‍ ലൈബ്രറി സൗകര്യവുമുണ്ട്.
സമ്മേളനങ്ങള്‍, കലാപ്രകടനങ്ങള്‍, സമരങ്ങള്‍, ജാഥകള്‍, പ്രചാരണ പരിപാടികള്‍ എന്നിവയ്ക്ക് പോലീസിന്റെ അനുവാദത്തിന് ഓണ്‍ലൈനായി അപേക്ഷ സമര്‍പ്പിക്കാം. ഉച്ചഭാഷിണി പ്രവര്‍ത്തിപ്പിക്കാനുള്ള അപേക്ഷ ഓണ്‍ലൈനായി സമര്‍പ്പിക്കാനും സാധിക്കും. പോലീസിന്റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അഭിപ്രായങ്ങളും നിര്‍ദേശങ്ങളും സമര്‍പ്പിക്കാം. എസ്.എം.എസ്., ഇ-മെയില്‍ എന്നിവ വഴി പൊതുജനങ്ങള്‍ക്ക് ജാഗ്രതാനിര്‍ദേശം നല്‍കാനും കഴിയും. പോര്‍ട്ടല്‍ വഴി ലഭിക്കുന്ന പരാതികളും സേവനങ്ങള്‍ക്കുള്ള അപേക്ഷകളും സമയബന്ധിതമായി തീര്‍പ്പാക്കുക വഴി ഇതിന്റെ ഫലപ്രാപ്തി വര്‍ധിപ്പിക്കണമെന്ന് മുഖ്യമന്ത്രി നിര്‍ദേശിച്ചിട്ടുണ്ട്.
വലിയൊരു സാങ്കേതിക മുന്നേറ്റത്തിലാണ് കേരള പോലീസ്. പൊതുജനങ്ങള്‍ക്ക് സുരക്ഷയ്ക്കായി ഉപയോഗിക്കാവുന്ന രക്ഷ, സിറ്റിസണ്‍ സേഫ്ടി തുടങ്ങി നിരവധി മൊബൈല്‍ ആപ്ലിക്കേഷനുകള്‍, സി.സി.ടി.എന്‍.എസ്. സംവിധാനം, സൈബര്‍ നിരീക്ഷണത്തിനുള്ള സൈബര്‍ഡോം, ഡിജിറ്റല്‍ ഫോറന്‍സിക് സംവിധാനങ്ങള്‍, ഓഫീസ് സേവനങ്ങളുടെ കംപ്യൂട്ടര്‍വത്കരണം, ജില്ലകള്‍ക്കുള്‍പ്പെടെ ആധുനിക വെബ്‌സൈറ്റ്, ഫോട്ടോ ആര്‍ക്കൈവ് ഇങ്ങനെ നിരവധി കാര്യങ്ങള്‍ ഇതിനകം നടപ്പാക്കിക്കഴിഞ്ഞു. പോരാത്തതിന് കേരള പോലീസിന്റെ ഫേസ്‌ബുക്ക് പേജ് വഴി ‘ട്രോൾ’ രൂപത്തിൽ ജനങ്ങളെ ബോധവൽക്കരിക്കുന്ന പുതിയ നീക്കം ഇപ്പോൾ ഹിറ്റായിരിക്കുകയാണ്. ഇനിയും നിരവധി കാര്യങ്ങള്‍ നടപ്പിലാക്കല്‍ ഘട്ടത്തിലാണ്. ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും ആധുനികമായ സേനയായി കേരള പോലീസിനെ മാറ്റുക എന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെയാണ് ഈ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ സര്‍ക്കാരും പോലീസും ആവിഷ്‌കരിച്ചിട്ടുള്ളത്.
കടപ്പാട് – കേരള പോലീസ്.